خانم مهندس؟!

بعد از دو سه ماه خانه ام شدیداً یک تکاندن اساسی نیاز داشت . آخر هفته عمه ام خانه ی مادرم مهمان بود ،مادرم خیلی اصرار کرد که بمانم ، اما آنقدر کار برای انجام داشتم که ماندنم فقط اعصابم را خورد می کرد و همسرم بازهم از انجام پایان نامه اش دور می ماند و خلاصه به جای خوش گذرانی میشد یک استرس که اعصابم را بهم میریخت . برای همین سر خواسته ام ماندم و برگشتم به شهر کوچک خودمان و کلی آرامش برای خودم خریدم ، همان روز عصرش همراه همسرم پیاده روی و عکاسی مختصری در یک عصر پاییزی داشتیم و فردایش حسابی خانه را سر و سامان دادم.

راستش با اینکه نسبت به این شهر هیچ ارق(غ) ایی ندارم اما دلم برایش تنگ میشود. برای گل هایمان ، برای آرامش و سکوت این شهر . دیشب با همسرم که در مورد آرامش شهر صحبت میکردیم با خودم فکر کردم اینجا حتی یک چراغ خطر هم ندارد. خوب شهر کوچک و آرام و خلوت اینطوری محاسن و معایبی دارد که هوای پاک و آرامش به نظر من به معایب اش می ارزد. 

خلاصه که این دو روز حسابی خانه را زیر و رو کردم و اصلاً کل اعضا و جوارح خانه دارد با من حرف میزند ، هنوز اتاق کارمان مانده ، اما خوب بخش عمده ی کار تمام شد . و همه چیز برق میزند. انگار عید شده. هر چند برای من پاییز عید است . 

حجم کار همسرم خیلی بالا است و با وجود سه نیرو غیر از خودش همیشه درگیر است و همکارانش هم ناراضی از وضعیت . همسرم با مدیر شرکتشان صحبت کرد و مشکلات کار را برایش شرح داد و  پیشنهاد داد که حقوق بچه ها را افزایش بدین تا رضایت از کار داشته باشند ولی خوب مدیر قبول نکرد و اظهار کرد من حقوق شما را زیاد کنم دست های پشت پرده خطش اش میزنند و همین قدر که میگیرید تایید میشود اما در عوضش می توانید یک نیرو اضافه کنید تا حجم کار کم شود. من خودم را به همسرم پیشنهاد دادم اولش همسرم مخالفت کرد به خاطر شرایط سخت کاری و خیلی از مسائل که بعداً توضیح خواهم داد . یک هفته ایی طول کشید و بالاخره همسرم راضی شد که من را معرفی کند. البته معرفی کردن من تا به تایید شدنم خان های زیادی دارد. قبل از معرفی کردن من به شرکت اصلی ، همسرم باید با همکارانش صحبت کند چون من به خاطر خانم بودنم نمی توانم شیفت شب کارخانه باشم (از ساعت  4 بعد از ظهر تا 12 شب ) خوب همکارانش باید راضی شوند و به همسرم گفتم به ازای شیفت شب من می توانم جمعه ها و روزهای تعطیل کارخانه باشم. از طرفی هم فکر و خیالاتی که ممکن است همکاران همسرم پیش خودشان بکنند ممکن است مانع از موافقتشان شود. دیشب همسرم با یکی از همکارنش تلفنی صحبت کرد و موضوع را گفت ، البته ایشان یکی از آسان ترین خان ها بودند که موافقت کردند . اگر همکارانش موافقت کند باید بروم خدمت آقا مدیر اگر ایشان هم تایید کردند باید بروم ایران خودرو و مدیر آن جا هم تایید کند و خلاصه خیلی راه دارم.  اما اگر بشود خیلی از خودم راضی میشوم.

یکی از دلایل مخالفت همسرم برای معرفی کردنم محیط صنعتی و مردانه بود اما دیشب با هم کلی حرف زدیم و من گفتم ک" رشته ی من مردانه است و من از همان اول با همه ی آگاهی نسبت به این شرایط این رشته را انتخاب کردم و تو هم همه ی این ها را میدانستی که عاشق من شدی . من هر جایی بخواهم کار کنم همین محیط است اما اینجا حُسن اش حضور خودت است ." که البته همین حسن خودش موانعی را ایجاد میکند.

به همسرم قول دادم اگر من را معرفی کند و من همکارش شوم  با حقوق ام برایش iphone7 بخرم ، همین یکی از دلایل موافقتش شد.

+هنوز از سوختگی قبلی فارغ نشده  ام، دستم به بخار کتری شدیداٌ سوخت. برای همین این پست با دست چپ و سوزش فروان نوشته میشود. سوختن با بخار از سوختن با برق هم بدتر است. خودم یک پا دکتر شده ام در این زمینه با کلیه ی وسایل درمانی :))

+ نمیدانم غذاهایم از کجا می فهمند که تا من مشغول نوشتن میشوم می سوزند .

+ عکس مربوط به دو روز پیش بعد از ظهر است.

نوستالژی

یادم می آید حدود ١٢-١٣ سال پیش که تازه اینترنت وارد خانه ی ما شده بود برای من دنیای کشف نشده ایی بود که خیلی دوست داشتم ازش سر در بیاورم، وجود خواهر بزرگتر از طرفی من را برای استفاده از اینترنت محدود و از طرفی حریص میکرد. آن زمان اینترنت دایال آپ بود و باید از یک شرکت اینترنتی کارت میخردی و یوزر و پسورد داشت . معمولاً کارت هرچند ساعتی که میخریدیم به همان میزان رایگان شبانه داشت . از جایی که خواهر بزرگتر درک نمیکرد که یه دختر بچه که تازه روزهای اول نوجوانی اش را داشت تجربه میکرد با اینترنت چه کار مهمی می تواند داشته باشد من سهمی نهایتاً ١٥ دقیقه از اینترنت روزانه داشتم . اما از جایی که علاقه داشتم که بفهمم در این دنیای  چه خبر است ، صبح ها بعد از نماز صبح نمیخوابیدم و کامپیوتر را که صدای جاروبرقی میداد روشن میکردم و با صدای جیر جیر راه اندازی مودم وارد این دنیای جالب میشدم.آن اوایل که این همه مشقت را تحمل میکردم و فقط صفحه ی یاهو را باز میکردم و چقدر هم کیفور میشدم ، تا مدت ها هم برایم سوال بود یاهو یعنی چه ؟

کم کم چت کردن و وب لاگ نویسی  و دانلود آهنگ و موزیک ویدیو هم اضافه شد و از همان اوایل نوجوانی نوشتن را شروع کردم و دو دوست ناب و تکرار نشدنی پیدا کردم  که متاسفانه بعد از چند سال گم شان کردم ، هنوز گاهی به وب لاگ خاک خورده ایشان سری میزنم  و نمیدانم آن ها هم مرا به خاطر دارند و به وب لاگ خاک خورده ی من سر میزنند یا نه ؟

امروز صبح که به دلایلی ساعت ٥:٣٠ بیدار شدم یاد آن روزها افتادم .

جامعه ی دردمند

امشب عزمم را جزم کرده بودم تا قسط های عقب افتاده ی وام وزارت علوم دانشگاه خودم و همسرم را بدهم که هر چقدر تلاش کردم موفق نشدم ، خودشان نخواستند بعد از مدت ها ما خوش حساب باشیم .

موضوع اول : در ادامه پست قبل باید عرض کنم اصلاً فکر نمی کردم کار با آقایون سخت تر از خانم ها باشد . شرکت در این مسابقات دید ملموس تری از آقایان را به من داد . من نمیدانم چه دلیلی دارد که وقتی با اطلاعات بالا شرکت می کنند مدام میگویند ای بابا ما که اصلاً فرصت نداشتیم مراحل بازی را ببینیم چه برسد به تمرین انقدر کار و گرفتاری داریم که اصلاً فرصت این کارها را نداریم. بعد من هم ساده باور می کردم و پایان یکی از قسمت ها که من خیلی خوب نبودم همین آقا به من گفت چرا اشتباهات انقدر بدی داشتید ؟ من اولین بار که در اینترنت سرچ کردم جواب این سوال ها آمد . و من با دهان گرد نگاهش کردم و در دلم گفتم :"لامصب تو جزوه را قورت دادی و علاوه بر آن دنبال سوالات خارج از جزوه بودی؟" خلاصه که احساس کردم خانم ها با همه ی بد جنسی هایشان قابل پیش بینی تر هستند . این تجربه را هم در مرحله ی مقدماتی داشتم که هم گروهی های پسر من پا به پای یکدیگر بالا آمدند و این در حالی بود که قبل مسابقه یکیشان می گفت من که سربازم ، دیگری می گفت من که هزار شغل دارم مگر فرصت میشود آماده شد ؟ بعد به یک دیگر هم رحم نمی کردند و هر طور بود غیر مستقیم حال یکدیگر را می گرفتند. یاد محیط کار همسرم افتادم که جان از اسم هیچ کدامشان نمی افتاد و هر کدامشان تا پاسی از شب در حال زیر آب زدن یک دیگر پیش مدیر مربوطه بودند.

موضوع دوم : چند وقت پیش خیلی ساده لوحانه تصور کردم که همه مثل خودمان هستند حالا کمی بالا و پایین اش را می شود یک کاری کرد برای همین با یک خانم آرایشگر که کارش فوق العاده خوب بود در زعفرانیه  برای کراتینه تماس گرفتم ، وقتی حدود قیمت را سوال کردم تا 5 دقیقه خیره به صفحه ی گوشی مات مانده بودم. کراتینه ی ایشان بین 1.5 میلیون تا 3 میلیون بود. واقعاً باید به حال جامعه ایی که آرایشگرش n برابر مهندسش حقوق دارد گریست. آن وقت در کارخانه ی همسرم چند شب پیش یک جرثقیل پالت فلزی خالی شده بود روی سر و صورت چند کارگر زحمت کش و کلی جراحت دیده بودند . آن هم برای چه قدر حقوق ؟ با همه ی اضافه کاری و حق شیفیت نهایتا ً1 میلیون . باور کنیم چرخ مملکت را همین کارگر ها می چرخانند.

موضوع سوم: چند گانگی عجیبی با خودم و آینده ام پیدا کردم . باید فردا یک زمانی برای خودم بگذارم و یک دو دوتا چهارتای حسابی بکنم و ببینم در شرایط فعلی دنبال چه چیزی از زندگی هستم ؟!

پ.ن 1: دلم کمی گرفته است از جامعه ی بی قانونی که مذهبش شده مضحکه ی هر آدم بی سر و پا و حاکمانش مرفهینی که نمیدانند درد چیست . حق دارم کمی غر بزنم از اوضاع نابسامان جامعه ام.

پ.ن 2: عکس مربوط به زمان بازگشت از مسابقه است.

آبان

آبان به نیمه اش میرسد و باران بالاخره می بارد ، اما حیف که من فقط باید از پشت شیشه نگاه کنم و تصور کنم که خیابان ها الآن چه شکلی شده اند و چقدر عکاسی در این هوا می چسبد . اینقدر هوا وسوسه انگیز بود که برای چند دقیقه ایی قید آب ریزش و سرفه و لرز را زدم و گفتم میروم بیرون اما کمی بعدش که عقل بر احساسم غلبه کرد به بعدش که فکر کردم دیدم اصلاً حوصله ی تب و لرز دوباره را ندارم. خلاصه که به چند عکس در حیاط خانه مان اکتفا کردم.

حرف از سرما خوردگی شد ، یاد پست یکی از دوستانم افتادم در مورد معقوله ی خود پزشک پنداری ما ایرانی ها ، البته که خیلی موضوع دردناکی است  اما راستش گاهی آنقدر مریض می شوی و دکتر میروی و داروهای تکراری و کودئین و این ها برایت تجویز می کنند که خودت بهتر میدانی حالت چطوری است که چی بخوری ، من هم مثل آن دوستم با داروهای گیاهی خیلی موافق نیستم چون عوارض اش را در کسانی که از طب سنتی استفاده کرده اند شدیداً دیده ام اما با اینکه بعضی از پزشک ها هم چیزی سرشان نمی شود موافقم ، البته که خیلی بی انصافی است اینطور بگوییم اما خوب پزشکی که حداقل هفت سال درس خوانده و وقتی تو میگویی سلام خودکارش را برمیدارد و تند تند داروهای تکراری و مورفین و این ها برایت می نویسد اینطور صحبت کردن در موردش با همه ی بی رحمی ها درست است. وقتی به خاطر برق گرفتگی مجبور شدم 1 ماه آنتی بیوتیک قوی مصرف کنم و الآن سیستم دفاعی بدنم شدیداً تحلیل رفته میدانم برای چرک گلویم دکتر برایم آنتی بیوتیک می نویسد خوب من هم نمیخورم دیگر ، دگزا می نویسد و از این طور داروها خوب حق دارم شربت هایی که قبلاً یک دکتری که بسیار قبولش دارم برای سرفه و (عذر خواهی می کنم ) خلط آوری قبلاً مصرف می کردم را دوباره استفاده کنم و حالم هم بهتر شود و پیش دکتر اورژانس که فقط منتظر است شیفتش تمام بشود نروم.

البته که باید بپذیریم در حق پزشک ها واقعاً جفا می شود و درست است که میانگین درآمدشان از متوسط جامعه بالا تر است ولی اگر به خود من  2 برابرش را هم بدهند حال و حوصله ی سر و کله زدن روزانه با 10 ها یا شاید 100 مریض را ندارم و خوب همه ی سختی های این کار است که باعث میشود یکی از ارزشمند ترین شغل ها بشود همین که دردی را از یک نفر بگیری خودش کار خیلی بزرگی است و روزانه پزشک ها چقدر این کار را تکرار می کند .

نمی خواستم در این مورد صحبت کنم اما حرفش آمد و گفتم و تکمیل شده اش این است که هستند پزشک هایی که علم و تجربه و صداقت و انسان دوستی چراغ راهشان شده و آدم هر وقت ببیندشان اگر تا کمر جلویشان خم شود کم است و متاسفانه هستند پزشک هایی که صرفاً به واسطه ی چندین سال درس خواندن غرور پزشکی می گیردشان و حوصله ی آدم های مریض و حرف هایشان را ندارند و فقط به این فکر می کنند که چطور میشود از این راه پول در آورد و آبروی کاری  حفظ شود ، در مسیر دیسک کمر همسرم و سوختگی خودم از این دو دست پزشک زیاد دیدم، وقتی دکتری دستم را دید و سریع عمل و پیوند تجویز کرد ، وقتی یک دکتر دیگر بی خیال پمادی نوشت و گفت برو خوب میشود ،وقتی یک پرستار برایم دبرید کرد و بهتر از دکتر برایم نسخه پیچید و درد عفونت را از دستم برداشت ،   وقتی یک دکتر دیگر جراحی را مرحله ی آخر گذاشت و گفت پیوند هم بزنی جواب نمی دهد و ای جی کت و پماد و آنتی بیوتیک تجویز کرد و هر هفته روند درمانی را چک می کرد و مدام پماد هایش را متناسب با حال انگشتم عوض می کرد خوب حق دارم از بعضی دکتر ها بدم بیاید و وقتی نظر 5-6 پزشک را بالا و پایین کردم معلوم است که هر پزشکی هر حرفی بزند نمی توانم قبول کنم. و همین باعث میشود که مردم خود پزشک پندار شوند.

پست بعدی راجع به معقوله ی بدجنسی های کشف شده از آقایان می باشد