2 بهمن روز به یادماندنی :)

آخرین روز دی ، آخرین امتحان من بود. درسته کلاً دوتا درس بود ولی یکی از درس ها کاری با من کرد که کل سیستم آموزش پروش در طول 12 سالی که درس خوندیم نتونست بکنه ، و حتی 6-7 سالی که درگیر کارشناسی و بعدش ارشد بودم. (20 ساله دارم درس میخونم ؟!) و این زشت ترین قورباغه ایی بود که در طول عمرم قورت دادم. امروز یه خانمی برای یکی از دوره هایی که تابستان میخواستم ثبت نام  کنم و به خاطر هزینه نکردم بهم زنگ زد تا متقاعدم کنه چقدر این دوره روانشناسی میتونه واسم مفید باشه . وقتی بهش گفتم تقریبا مشکلاتی که از تابستون داشتم تا الان خیلی هاش برطرف شده ، ازم خواست اگه دوست دارم با جزییات واسش توضیح بدم و من که منتظر یک فارس زبان ، گرم و مهربون برای هم صحبتی بودم ، از چالشی که پشت سر گذاشتم واسش گفتم! و اون خوب گوش کرد و گفت : تو باید خیلی به خودت افتخار کنی . این موفقیت هایی که به دست اوردی رو بنویس. لیست کن . بزن به در یخچال تا هر روز به مغزت یادآوری کنی چقدر قوی و فوق العاده ایی!!

و من به جرات برای اولین بار در طول این 33 سال به خودم افتحار کردم. با تمام وجود:)

دیروز نمره اون درس سخت که آوازه ی استاد از سخت گیری همه جا پیچیده رو زدن. بعضی اساتید وزنه یک دانشگاه هستن و دانشجوی اونها بودن مثل یه نمره 20 توی کارنامه اته! یادمه اول ترم استادم گفت یا این درس رو بگیر یا یه درس دیگه با مهندسی پلیمر! که بعد در نهایت گفت اون درس پلیمر به درد نمیخوره و دنبالش باش این رو بگیری. این درس هم توی دانشکده عمران ارائه میشد . و من شاید اگر این رشته رو انتخاب نمیکردم قطعا معماری یا عمران انتخابم بود! بررسی کردم دیدم درس پلیمر گلابیه و میشه نمره خوب گرفت ولی این یکی که عمران ارائه میشه باید هفت روز دخیل ببندی تا شاید پاس بشی! کلا سطح پلیمر توی دانشگاه ما پایین تره! بقیه دانشگاه ها رو اطلاعی ندارم(اصلا هم ربطی به خصومت شخصی نداره:)) )

فشاری که این یک ماه تحمل کردم حتی خیلی بیشتر از دو سالی بود که ارشد رو گرفتم. شب ها ساعت   2-3 بیدار میشدم و درس میخوندم.و این آخری ها دلم میخواست گریه کنم  و وقتی گوشی الارم میداد میگفتم نمیخوام پاشم. میخوام بخوابم ، ولم کنید. و بعد در حالی که چشم هام می سوخت پتو رو کنار میزدم و همین پتو کنار زدن، برای پریدن کل خواب کافی بود. از بس خونه ی ما سرده. سیستم کاملاً اروپاییه اینجا:))

دیروز وقتی نمره ام رو دیدم اونقدر جیغ زدم و بالا پایین پریدم که بچه ها هم به وجد اومدن و با من جیغ میزدن و خوشحالی میکردن. 

و من یادم هست شب امتحان وقتی همسرم شیفت بود و میخواستم بچه ها رو بخوابونم تا ساعت 2 بیدار بشم و درس بخونم، والا گفت : خدایا کمک کن به مامانم امتحانش رو 20 بشه. خدا مامانم خیلی مهربونه خیلی کمکش کن.

و هنوز وقتی یادم می افته از اوج خوشبختی ام بغض میکنم. برای من که چالش های زیادی رو با والا پشت سر گذاشتم ، این که محبوب قلبش شدم ، بزرگترین دستاورد زندگیمه.

نوشته ی زیر رو 14 دی نوشتم و  الان فرصت کردم ویرایش کنم 

ساعت ۶ صبح صدای آلارم گوشی رو میشنوم و خیلی سریع خاموشش میکنم. چشمهام می سوزه، همسرم و والا روی زمین خوابیدن.  یارا کنارم جابه جا میشه. دوباره میخوابم. نمیدونم دیشب تا کی بیدار بودم و درس میخوندم ولی از سوزش چشمهام این رو میدونم که زمان زیادی نیست که خوابیدم. تازه چشمهام گرم شده بود که دوباره ساعت گوشیم آلارم کیده. ساعت ۷ شده، خیلی زودتر از انتظارم. پتو رو کنار میزنم و خیلی آروم روی یارا پتو می اندازم ، ولی اون خیلی سریع پتو رو پرت میکنه. یواش و با احتیاط فقط روی پاهاش می انذازم ولی اون با شدت پاهاش رو تکون میذه و‌پتو رو‌رد میکنه. لبه ی پتو رو روی کمرش می اندازم و با لبخند کجی که روی صورتم می نشینه این پیروزی رو توی ذهنم جشن میگیرم. آبی به دست و صورتم نمی تونم بزنم چون به قدر کافی سرویس خونمون سرده که نشه دست به آب زد. در عوضش زیر کتری رو‌ روشن میکنم. مشغول چک کردن سریع سوشال مدیاها میشم که در اتاق باز میشه! اولین چیزی که به ذهنم میرسه حیف تلاشی که برای پتو انداختن کردم. برخلاف هر روز که بی حوصله و با ناله های پس زمینه خودشو سمت من پرت میکرد با لبخند میاد توی اتاق. بغلش میکنم .

خیلی طول نمی کشه که والا هم بیدار میشه ولی اون با غرغر و ناله سراغ گوشی رو میگیره. دیروز جریمه شده بود. قانون گوشی تو خونه ی ما فقط ۵شنبه جمعه ۴۰ دقیقه است. و دیروز به والا به خاطر کار خطرناکی که کرده بود امروز جریمه بود. ناله های والا به یارا هم منتقل میشه و دوتایی غرولند کنان حوصله ام  رو‌سر می برن. یارا میگه بابا رو بیدار کن. تقریبا ساعت ۸ شده و همسرم رو بیدار میکنم که نون بخره. یارا هم میخواد بره و چالش همیشگی لباس . بالاخره با کلی بالا پایین کردن اینو‌بپوشم‌اونو نپوشم، کاپشن پاره ی بچگی والا رو می پوشه و همراه همسرم میره. والا از زیر پتو کنار بخاری میگه. مامان میشه بخندی؟ میگم اول صبح غرغرهای شما دوتا کلافه ام کرده نمیتونم بخندم. میگه چی کار کنم خوشحال بشی؟ میگم با بابا نون بخر . سریع آماده میشه و میره. 

از اینکه لبخند من واسش اینقدر مهمه ، به وجد میام و تمام تلاشم رو میکنم حتی در حالت عادی هم گوشه ی لبهام رو بدم بالا.