پسردایی مغرور

به مامانم زنگ میزنم و احوال پرسی های همیشگی. ظهر رفته بودن روضه خونه دختر خاله ام. اونجا فهمیده بودن که پسردایی ام اومده شبکه ۴ توی برنامه باهاش مصاحبه کردن. استاد دانشگاهه . ۳-۴ سال از من بزرگتره. برنامه رو از اینترنت نگاه میکنم . هنوز هم تکبر پشت نگاهش موج میزنه . خاطرات کودکی جلو چشمم رژه میرن. اون روزی که به من گفت اگه بتونی ۱۰۰ تا دریبل بزنی واست پاستیل میخرم و من زدم و اون هیچ وقت نخرید. اون روزهایی که تو کل فامیل فقط اون دوچرخه داشت و به هیچ کس هم نمیداد. اون روزی که فرصت مطالعاتی رفت آمریکا و یکی از هم کلاسی های دخترش خیلی دوست داشت باهاش بره ولی اون باج به کسی نمیداد و تنها رفت. اون روزی که زندایی با یه غرور خاص میگفت فلانی برای پسرش زن دکتر گرفته منم به امیر گفتم زن تو نباید کمتر از دکتر باشه . ازدواج کرد با یه متخصص ولی نمیدونم یک سال شد یانه ، طلاق گرفت.

قیافه و تیپ درست حسابی که نداشت ، اخلاق هم که من میدونم تعطیل …. ولی موفق بود. موفق علمی… h-index بالا ، نخبه علمی ، با کمتر از ۴۰ سال دانشیار یه دانشگاه  مطرح دولتی، وضع مالی هم خوب ، ماشین خوب ، یه خونه تو منطقه بالای تهران… 

صبح با همسرم و یارا رفتیم دانشگاه ، هر دوتا استادها بعد از چند دقیقه اومدن ، ماده امو ساختم . حین ساخت به چالش خوردم ولی برطرف شد .همسرم ساعت ۲ رفت ، باید میرفت دنبال والا. استادم فکر کرد من هم میرم بدون هیچ غرولندی گفت تا کی باید هم بخوره گفتم ۴ ساعت گفت باشه حله! گفتم خودم هستم . ساعت ۳/۵ استادم رفت و ساعت ۵ دوتا پسری که کارمون یکیه ولی باهم کار نمیکنیم . ماده اشون جواب نداد. و این اولین بار، در این یک سال بود که از جواب نگرفتن ماده اشون خوشحال شدم. 

امتحان روز سه شنبه بد نشد. ولی بد نشدن در امتحانی که همه خوب دادن فاجعه است، اونم با استاد راهنمای خودت. کم تلاش کردم. از این بابت خیلی خودخوری میکنم.

چند روز پیش با ج (همین پسری که کارمون شبیه همه) حرف میزدم که وقتی قطع کردم همسرم عصبی شد. میگفت چرا اینقدر تحویلش میگیری و ازش سوال میپرسی مگه خودت ماده نزدی ؟ مگه نمیگی روشی که اینا میزنن همن روشیه که خودت گفتی. پس چرا اینقدر سوال میپرسی و به اطلاعات اون نیاز داری؟

حرفهای همسرم ، دیدن پسر دایی مغرورم… بچگی خودم ، آروم و بی حاشیه یه گوشه ی رینگ زندگی بودم … و چقدر از این بعد بدون اعتماد به نفسم ناراحتم …. نمیگم از من که گذشت درسته خیلی از پسر دایی ام عقبم ، چون هیچ وقت مثل اون تلاش نکردم . شب هایی که اون از ۴ صبح بیدار میشد درس میخوند برای تیزهوشانی که هیچ وقت قبول نشد من خواب بودم. زمانی که من عروسی کردم و درگیر چالش های زندگی مشترک بودم اون درس خوند و دانشجو ممتاز شد.وقتی من درگیر مسمومیت بارداری و زایمان بودم اون دکتری گرفت و هیئت علمی شد . ولی از این بعد وجودم که نمیتونم محکم وایسم و حرف بزنم ، از اون بعد وجودم که  اصلا شبیه  استادم که با جذبه و نافذه ، نیست خسته شدم. 

دوست ندارم پسرها رو مثل خودم بزرگ کنم ، درسته که برگردم بازهم زندگی من همینه . چون من با همسرم و بچه ها عاشق شدم، بزرگ شدم و رشد کردم . درسته که یکسری از اخلاق هام خودم رو اذیت می کنه ولی مطمئنم کسی یاد من بیافته روی قلبش جای خراش حضور من توی کودکی اش نیست! 

یکی از درس هام دانشکده عمران . یه پسری هست که دوسال از من بزرگتره. بسیار مودب و محترم. اون روز موقع ارائه اش به نام خدا گفت و بعد از استاد برای ارائه اش اجازه گرفت . فکر کردم ادب در محضر خدا بودن … در برابر استاد … چقدر زیباست . چیزی که فراموشم شده .

امروز همسرم و بچه ها برای ۱-۲ ساعت رفتن بیرون و من درس خوندم و چقذر راضی شدم از خودم. به همسرم گفتم کل این دو هفته رو صبح رود تا بعد از ظهر میخوام برم دانشگاه درس بخونم تو خونه نمیتونم. همسرم چیزی نگفت میدونم راضی نبود ولی چاره ایی نیست. اگه این کار رو نکنم حتما این درس که با عمران گرفتم رو میافتم. 

یک شنبه میخوام برم پیش هر دوتا استادها، تمرین کردم قاطع و با اعتماد به نفس حرف بزنم.

هر شب با بچه ها کارتون جودی ابوت رو میبینیم، چقدر درس اخلاق داره !!! چقدر گم شدم. یک زمانی رفتار جولیا واسم رقعت انگیز و غیرقابل درک بود ، ولی توی این سالها چقدر ناخواسته شبیه جولیا شدم. تشریفات و لذت نبردن از اتفاقات کوچیک زندگی. نگاه فقط و فقط مادی به همه چیز …