یک روز پر کار

صبح حدود ساعت 8 همسرم را سر راهم می رسانم کارخانه و خودم را برای یک روز پر کار و پر از رانندگی آماده میکنم. 100 کیلومتر که میروم به خانه ی خواهرم میرسم. برایم چایی گذاشته  خودش روزه است . من یک بند از آرایشگاه و رستوران و امامزاده صالح تعریف میکنم. از اینکه کیفیت رستوران خاقان خیلی پایین تر از حد ممکن بود و کبابش در حد کباب های کنار جاده بود و از پروتز و تتو ی آرایشگرم میگوییم و از اینکه به دلم ماند مژه هایم را هم فر کنم ، از حس خوب آن شب امامزاده صالح . حرفهایم نصفه می ماند چون باید بروم. میروم خانه ی مادرم حرفهای نصفه ام را آنجا تمام میکنم و به مادر مهلت حرف زدن نمی دهم و حین حرف زدن مدام دهنم را پر از سالاد ماکارانی میکنم و چقدر سالاد مادرم به دهنم خوشمزه آمد و فکر میکردم که چرا از غذاهای خودم لذت نمی برم و غذاهای بقیه به مذاقم خوشتر می آید مخصوصاً مادرم. از آنجا هم میروم. مقصد بعدی سیتی سنتر است. آنجا خواهر بزرگم با دختر کوچولو اش انتظارم را می کشند وقتی دخترش را می بینم انگار که دیگر کسی آنجا نیست بی مهبا بوسه بارانش می کنم و پا به پایش برای برفی اش خرید میکنیم و بعدش هم برای خود کوچولواش آب و کیک می خریم و به پیشنهادش دسر توت فرنگی هم خریدم که انتظار داشت همانجا بساط راه بندازم و دسر را آماده ی خوردن کنم.ماندنم آنجا هم طولی نکشید.برای تولد خواهر هم پلیور خریدم و به سمت دانشگاه رفتم. مسیر دانشگاه اصلاً که انگار آدم را برای تند رانندگی کردن و لایی کشیدن صدا کند و بخواهد با سرعت حال آدم را خوب کند. هوا بر خلاف هر روز به شدت تمیز بود و به جای غبار آلودگی ابرهای یکپارچه کل آسمان را گرفته بودند. اما حیف که آب رودخانه هنوز خشک بود. ای کاش بشر به اکوسیستم طبیعت دست نمیزد. بیش از دو ساعت برای 3 میلیون بدهی همسرم و معرفی به استاد خودم بدو بدو میکنم و بی رمق و بی جان به زور پاهایم را به دنبال خودم می کشم تا به ماشین برسم و کروز را فعال می کنم تا خودش 100 کیلومتر باقی مانده را برود. ساعت نزدیک 6 است که با 3-4 پاکت بزرگ در را با پایم باز می کنم و وارد خانه می شوم.

از یکی از شرکت هایی که رزومه ی کاری فرستاده ام تماس می گیرند و برای مصاحبه ی فردا قرار می گذارند بعد از بالا و پایین کردن میفهمم برای کارشناس فروش است یا به زبان خودمان بازاریاب و من زنگ میزنم و قرارمان را کنسل میکنم. از این شغل متنفرم چون یک بار در حد یک روز تجربه اش را داشته ام و اصلاً این شغل با روحیه و شخصیت من سازگار نیست.انکار نمی کنم که چقدر حالم گرفته میشود وقتی می فهم شغلی که دلم را برایش کلی صابون زده بودم بازاریابی است.

+ تمام تلاشم راضی کردن استادم برای شرکت در مسابقات هواپیمایی است.

خلق کسی که مثل من نباشد

گاهی وقت ها که فکر میکنم به واژه ی تولد .. زاده شدن .. شکفتن .... خلق .... لرزه بر کل اندامم می افتد و با خودم می اندیشم که تولد عجب واقعه ی بزرگ قریب الوقوعی است  که با همه ی پیشرفت علم این روزها باز هم نمی شود قاطعانه در مورد زمانش حرف زد و من بیش از حد مستاصل میشوم وقتی فکر می کنم  که من خالق موجودی نازنین باشم. وقتی هنوز در آستانه ی 25 سالگی آنقدر بزرگ نشده ام تا حرفها و انتظارات بی جای اطرافیان را نادیده بگیرم و به حرف دل و قلبم گوش دهم چطور می توانم همراه موجود پاکی باشم که روح نازنینش آزرده خاطر نشود.اما از پیشرف خودم راضی هستم. وقتی یک شب را با همسرم تصمیم میگیریم یک شام خوب کنار هم باشیم حتی در برابر اس ام اس ایی که نوشته کاشکی شام بیایید از رفتن به یک رستوران منصرف نمیشوم و حتی از آن شب کنار هم بودنما هم لذت می برم و مدام چهره ی دختر دایی ام آن شبی که در برابر اصرار های بی جای من یک پا وایساد و خواسته ی خودش را عملی کرد در ذهنم مجسم میشود و سعی میکنم که بعضی رفتار های خوب دیگران را یاد بگیرم هر چند هنوز نتوانسته ام آنقدر محکم بیاستم که باکی از این دلخوری ها نداشته باشم اما خودم را به آن راهی میزنم که من این طورهستم تا بشوم. شب که میرویم خانه یشان نمیدانم از خستگی است یا حالش خوش نیست اما استقبال گرمی نمیکند و من به دودسته میشوم ؛ یک دسته از وجودم که می گوید ای کاش نرفته بودید و دلگیرشان نمی کردید ویک دسته از وجودم که می گوید ای بابا آدم نمی تواند برای خودش هم تصمیم بگیرد گور بابای هر کس بخواهد بیخود ناراحت شود و این میشود که من هنوز از دیشب تا به حال مدام با خودم کلنجار میروم که کافی است تو اشتباهی نکردی او بود که رسم مهمان نوازی را بلد نبود و گاهی به خودم نهیب میزنم که ای کاش میشد من هم مثل آریشگرم قید همه چیز را بزنم و به دنیای خودم برگردم و وقتی در این گیر و دار فکری فکر خلق یک انسان در سرم می آید می ترسم که مبادا او هم مثل من شود و اینقدر خود خوری کند . مرضی که تمام شدنی نیست و  من می جنگم و آنقدر آشفته هستم که مدام پشت سر هم لیوان چایی ام را پر می کنم و سر میکشم و چقدر دلم میخواهد که میشد یک پکی هم به سیگار داخل کشوی ام بزنم. 

برای چند شرکت که از شرایط استخدامیشان فقط شرط خانم بودنش را دارم رزومه فرستادم بیکاری آدم را مریض حرفهای صد تا یک غاز می کند.از شب هایی که همسرم 7 شب به خانه می آید واهمه دارم و می دانم این خیلی بد است و من یک گام  به جلو برداشتم و کلاس عکاسی ثبت نام کرده ام و در سرم مدیریت یک آرایشگاه افتاده است و من از هجوم افکار سر سام میگیرم و بعضی حرفها آرامم می کند.