گلچهره مپرس

وقتی حجم کار و استرس زیاد می شود خیلی بتوانم به خودم حالی بدهم ، نهایتش می شود گوش کردن به یک آهنگ آن هم با صدای بلند و با هدفون و بستن چشمهایم و همراهی کردن خواننده و تصور اینکه اگر هدفون را هم بردارم به همین قشنگی خواننده حتماً می خوانم   دیگر فرصت قرتی بازی نمی ماند که شکلات را در ظرفی برای خودم بچینم و کافه را در زیر لیوانی زیبایی بگذارم و ببینم کدام سینی به خوراکی هایم می آید و این داستان ها ، نهایتش فرصت کنم آش را با جایش می آورم تجدید قوایی میکنم.

+ امیدوارم هیچ وقت افسوس این روزها را که در خانه ماندم و از پاییز عاشقانه ی این روزها خودم را محروم کردم ، نخورم.

+با تمام احترامی که برای استاد شجریان قایل هستم اما این آهنگ را با صدای آقای رسولی بیشتر دوست دارم. اصلاً یک جوری  بر دل می نشیند ها .به به ...