خوده ....

۵مرداد 

مشغول مرتب کردن اتاق میشم. والا داره کارتون میبینه و یارا ذوق زده پشت در ایستاده میگه مااااماااان م نو (ملوس). و من بی حوصله تر از خیلی وقت ها فقط نگاه میکنم. حتی لبخند هم نمیزنم. پاکت پوشک رو روی پاتختی میزارم . تا برای استفاده اش راحت باشم و هر دفعه در ریلی کمد رو نکشم تا آخرش گیر کنه و برای جا زدنش یک هفته در بیخ دیوار باشه ! 

پاکت پوشک ، رو تختی مرتب و نور سفید اتاق یک دفعه من رو پرت میکنه به روزهای بعد از زایمانم. چقدر بهشتی بودن اون روزها. روزهایی که پر از درد و خستگی بود اما یه نور توی قلبم بود. آروم بودم . آروم نبودم آرامش داشتم. افسرده بودم کمی و هر بار که میرفتم سرویس بهداشتی کلی گریه میکردم و بعد اونقدر به صورتم آب میزدم تا قرمزی دماغم بره. ولی حس عجیبی بود. همه چیز انگار نو بود. واقعا انگار دوباره به این دنیا اومده بودم. یه موجودی کنارم بود که بوی بهشت میداد و من با صورت سفید و شاید زیبا همه ی دنیام اون پسر کوچولو بود که تمام هستی اش به من وابسته بود. چقدر زیبا بودن اون روزها. چقدر آرزو دارم کاش میشد بازهم اون روزها تکرار بشه... ولی فقط آرزو ....

والادر رو باز میکنه و باصدای بلند میگم سریع در رو ببند پشه میاد. میگه آخه ملوس اومده. میگم سریع ببند در رو خونه پر از پشه شد شب نیش امون میزنن. و اون در رو میبنده.

تنهایی تو غربت این شهر بعضی وقت ها خیلی اذیت کننده است. مخصوصا اگه تعطیلات باشه و بدتر از همه این که تعطیلات از جنس عزادری باشه و همسرم شیفت باشه و بچه ها بعد از ظهر بد موقع خوابیده باشن و یک شب از جنس شب بیداری در پیش داشته باشیم و من همه ی امیدم این باشه که حداقل بچه ها به هم گیر ندن و کلافگی رو به اوج نرسونن. 

تنها بودن اینجا سخته ،البته خودم هم خیلی توی جمع هاشون شرکت نمیکنم چون از اینکه حرفهاشون رو نمی فهمم حس خوبی ندارم. مثلا چند روز پیش خانم همسایه شربت نذر داشتن . من ایستاده بودم و یکی از خانم ها مجموعه اومد باهم یکم صحبت کردیم . دو نفر دیگه هم اضافه شدن و صحبت هاشون به ترکی شد و من که چیزی نمی فهمیدم خداحافظی کردم و رفتم. 

۳۰ مرداد

توی ماشین نشستم منتظر والا تا از کلاس زبان بیاد. مدام ماشین های شاسی بلند پارک میشن و خانم های آرایش کرده با مانتو و روسرهای که توی باد بیشتر شبیه شنل شدن پیاده میشن و دست یه دختر بچه ی موطلایی که توی باد ابریشمی بودنشون زیباتر میشه ، یا پسر بچه ایی رو میگیرن و وارد مجموعه میشن. مجموعه ایی که والا هر وقت میرسیم بهش میگه مامان من از اینجا میترسم، چون تو پیش من نیستی! 

مقاله میخونم ، چون خودکار ندارم یا تمرکز ندارم نمیتونم توی خوندش خیلی موفق باشم. به خودم توی آینه نگاه میکنم ، بدون هیچ آرایشی با لب های سفید و چشم های خسته ، حداقل کاری که میتونم بکنم اینه که موهای ژولیده ام رو زیر روسری قایم کنم و روسری ام مرتب کنم و سفت ببندم. چهره ام خیلی آرومه ، ولی توی دلم بلواست ، اینکه فردا میتونم برم پیش استادم در حالی که هیچ کاری انحام ندادم ! اگه نرم هفته ی بعد هم که نیستم و باید منتظر شنیدن تیکه و کنایه هاش باشم ، از اینکه اشتباه کرده من رو به عنوان دانشجو با این همه دغدغه پذیرفته ! یک عالمه فکر و بررسی از رفتار آدم های دور و برم . با خودم فکر میکنم چقدر همه ی ما رفتارهامون با حساب کتاب شده ، روابط اجتماعی شده یک داد و ستد مالی ، منفعت برای روح یا جیب امون، ریز که نگاه میکنم خودم هم دقیقا همین طور شدم.

 صدای پارس چندتا سگ میاد که بیشتر شبیه سگ های نگهبان هستن ، ١ …. ٢ …. چشمم اشتباه میکنه ، دوباره میشمرم …. ٤ طبقه روی هم کف ، ساختمان کناری در حال ساخت و سازه ، هر چی خاک و سنگ ریزه است به دست باد روی شاسی بلند مشکی که زیر ساختمان نیمه ساخته است میریزه. 

بعد از ظهر والا نوبت دندون پزشکی داره، دیشب که بهش گفتم کلی گریه کرد که نمیام و از دیشب مسواک زدنش رو جدی تر شروع کرد. به خانم منشی گفتم من به جای والا میام. والا هم قرار شد جدی مسواک بزنه در غیر این صورت توی اولین فرصت باید بره دندون پزشکی. از راه که رسیدم تند تند کارهامو کردم ، برای کارگرها شربت آماده کردم ، چایی دم کردم و نهار که کو کو سیب زمینی بود رو توی ماهیتابه ریختم تا سرخ بشه . خیلی زود ساعت ۱ شد و سریع نهار و نماز و مسواک و راهی مطب دکتر شدم. توی ماشین که نشستم کولر رو روشن کردم آهنگ پر ریتم انگلیسی رو پخش کردم و ناخودآگاه پرت شدم به ۱۰ -۱۱ سال پیش . وقتی تقریبا همین موقع از سال همین موقع از روز با یه مانتوی کرم اتو کشیده و عطر خوشبو توی ۲۰۶ مشکی بابام نشسته بودم و به دیدن دوستم میرفتم و آهنگ پر ریتم که مناسب یه دختر ۲۰ ساله بود رو گوش میکردم . ذهنم خیلی درگیر تر از اون روزها است، حتی نمیتونستم تصور کنم یه روزی با سرعت توی خیابون های شهر لایی میکشیدم و چقدر این عادت بهم حس خوب میداد. حتی همین چند دقیقه تنها بودن توی ماشین و گوش کردن به آهنگ های خاص خودم بهم حسابی حال خوب داد. رسیدم به مطب دکتر ، پارکینگ عمومی رو رد کرده بودم و به این فکر میکردم بین این همه ماشین که دوبله پارک کردن چطور جای پارک پیدا کنم. یه بسم الله گفتم و عینک دودی ام رو  در اوردم، انگار اینطور حواسم بیشتر جمع میشد . درست روبرو مطب دکتر زیر سایه درخت یه جای پارک بزرگ انگار که مخصوص من بود. ماشین رو پارک گردم و پیاده شدم ، آهنگ ملایم آسانسور و صدای خانمی که به زبون خاصی صحبت میکرد . وارد مطب شدم کسی روی یونیت خوابیده بود و من روی صندلی های انتظار نشستم. روی میز پر از کتاب شعر و داستان های کوتاه بود . کتاب کودک زیر پل نوشته ی ژان ماری گوستاو رو انتخاب میکنم. قصه ی اولش رو میخونم ، فکرم درگیر کلاس آنلاین والا است ، اینکه یارا خوابیده یا نه ، این که همسرم کلافه میشه از دستشون یا باهم خوبن ! چند خط میخونم ولی مابقی رو  نمیفهمم. کتاب رو میبنم ، صدای قیژ قیژ دندون پزشکی تمام وجودم رو به درد میاره . کتاب رو دوباره باز میکنم و میخونم . روی جلد نوشته برنده ی نوبل ادبیات ۲۰۰۸ ، شاید ترجمه اش خیلی ادبی نیست که به نظر من خاص نیومد. و شاید داستانی که به نظرم به شدت غیر واقعی بود. اینکه یک مرد ولگرد کارتون خواب یک نوزاد دختر حتی بدون لباس رو توی سرما فرانسه زیر پل بزرگ کنه ! و احساس خوشبختی سراسر وجودش رو بگیره. یعنی توی این یک سال بچه تب نمیکنه ، هیچ چیز آلوده ایی نمیخوره که مریض بشه ، شب بیداری و دل درد نداره . جیغ و بد قلقلی نداره که اینقدر ساده یه مرد خشن با شیر بزرگ یه دختر تپل بزرگ کنه ؟  ما بعد از دوتا  بچه ها چنان خسته و عصبی شدیم که لذت عجیب و ماورایی تولد رو دیگه نمیخوایم تجربه کنبم. 

اول کتاب درباره نویسنده رو که خوندم به جانم نشست ، دقیقا همون چیزی که صبح بهش فکر میکردم. بچه که بودیم توی کارتون های خارجی میدیدیم که پشت در یه خانواده متومل یه آدم فقیر نشسته تا از دور ریز اونها زندگی کنه و چقدر دوریز اونها برامون غیر منطقی بود ، ولی امروز وقتی به زندگی خودم نگاه میکنم شاید تنها تفاوتم با اونها خوردن غذا با قاشق و چنگال باشه به جای کارد و چنگال! ولی درست همون بچه هایی که از نظر من توی کارتون ها لوس بودن الان بچه های خودم شدن. اون آدمهای اسراف کار و بی اجساس درست خوده الان من هستن ، کلی توجیح و دلیل هم برای رفتارم دارم .