این اولین باره تو زندگیم که در مورد هدفم و تصمیمات زندگیم به شدت دچار تردید شدم!
اینکه چه قدر الان به اون چیزی که آرزوشو داشتم نزدیکم و چه قدر دور؟
چه قدر خوشحال و راضیم و چه قدر ناراحت؟
مشکل اینجاست که اینقدر این یک سال فشارهایی که روم بود زیاد بود و الانم به خاطر کرونا واقعا خسته ام که نمیدونم تردیدم به خاطر فشارایی که دارم تحمل میکنمه یا نه!
میون این همه چیز یه چیزو کاملا مطمینم!
اینکه هیچوقت دوس ندارم برگردم ایران!
گاهی دقیقا میدونی مشکلت کجاست. که چی باعث میشه پیشرفتت کند بشه یا پیشرفت نکنی
اما نمیتونی مشکلت رو برطرف کنی. چون همه چی تو ذهنته و تا ذهن و دیدگاهت و عوض نکنی هیچ چیز درست نمیشه
گاهی با خودم میگم نشه یه روزی که برگردم و افسوس بخورم ازینکه میتونستم کاری کنم اما به خاطر ترس کاری نکردم!